Ścieżka zdrowia

Z Encyklopedia Dzieciństwa
Skocz do: nawigacja, szukaj

Ścieżka zdrowia to zestaw urządzeń sportowo–rekreacyjnych najczęściej ustawionych w warunkach naturalnych służący do rozwijania sprawności fizycznej. Daje znakomite możliwości rozwijania umiejętności ruchowych, ale także kształtuje wyobraźnię ruchową, bo pozwala na indywidualne warianty jej pokonywania. Elementy ścieżki zdrowia powinny być połączeniem ćwiczeń fizycznych wolnych, biegu i ćwiczeń na przyrządach. W metodyce wychowania fizycznego forma „ścieżki zdrowia” utożsamiana jest z metodą programowanego usprawniania się, w której uczeń może rozwijać swoje zdolności motoryczne samodzielnie pokonując wyznaczone przeszkody (Strzyżewski 1996).

Ścieżki można podzielić na: sprawnościowe, biegowe, ćwiczebne i obciążające. Każda z nich jest podzielona na różne ćwiczenia, które są opisane na tablicach obok miejsca wykonywania ćwiczenia. Ścieżka sprawnościowa łączy elementy biegu, marszu i ćwiczeń na przyrządach, które różnią się stopniem trudności. Najczęściej ustawione są na niej drabinki i drążki gimnastyczne, ruchome pomosty łańcuchowe, zestawy do przeskoków, równoważnie, ściany wspinaczkowe czy tunele. Urządzenia te wspierają równomierny rozwój całego ciała, podnosząc siłę, szybkość, wytrzymałość i koordynację ruchową, a przede wszystkim pozwalają na rozwój różnych partii mięśniowych. Urozmaiconym elementem mogą być wszelkiego rodzaju przeplotnie: sznurowe, drewniane i pająki oraz ruchome pomosty i kładki. Wykorzystanie naturalnych przeszkód i ukształtowania terenu uatrakcyjnia ścieżkę. Budowane są na zasadzie ścieżek otwartych (start i meta są od siebie oddalone) i zamkniętych (start i meta są w tym samym miejscu lub bardzo blisko siebie). Materiałem budowlanym na tych terenowych urządzeniach jest najczęściej drewno, liny i metal zatem ich dostępność nie jest ograniczona porą roku.

Sciezka1.png
Sciezka2.png
Kieszonka:
Ustawione w terenie ścieżki zdrowia mogą być doskonałym miejscem wspólnej rekreacji rodzinnej dla dzieci młodszych oraz ćwiczeń indywidualnych da dzieci starszych. Każda ścieżka może być pokonywana zarówno w sposób zgodny z opisem na zamieszczonych tablicach, ale nic nie stoi na przeszkodzie by zaproponowane ćwiczenia były modyfikowane i dostosowane do własnych potrzeb.

Literatura:

Strzyżewski S., Proces wychowania w kulturze fizycznej, WSiP, Warszawa 1996.

Autorka hasła:

prof. dr hab. Danuta Umiastowska, Uniwersytet Szczeciński