Niedyrektywność

Z Encyklopedia Dzieciństwa
Wersja z dnia 21:21, 24 paź 2015 autorstwa Admin (dyskusja | edycje) (Utworzono nową stronę "Niedyrektywność w działaniu/wobec dziecka (pojęcie działania jest tu rozumiane jako mentalna i wolicjonalna aktywność człowieka), w relacjach z dzieckiem, wyró...")

(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacja, szukaj

Niedyrektywność w działaniu/wobec dziecka (pojęcie działania jest tu rozumiane jako mentalna i wolicjonalna aktywność człowieka), w relacjach z dzieckiem, wyróżnia relację społeczną charakteryzowaną przez wymianę, wzajemność, umiejętność podzielania z innymi wartości, uczuć, przekonań, celów. Aby można było to osiągnąć wychowawca zobowiązany jest do równoważenia relacji, pomniejszania dystansu społecznego. Ten rodzaj relacji jest poszukiwany i pożądany w niedyrektywnym myśleniu o wychowaniu, w którym podmioty, będące ze sobą w relacji, mogą współdziałać, nie przejawia się władza symboliczna i formalna, a więc brak jest przejawów wyższości. Wychowawca i wychowanek uczą się siebie wzajemnie. Wychowawca podejmuje trud bycia uważnym w relacjach z dzieckiem, poznaje wychowanka, by go zrozumieć, i tworzy warunki sprzyjające aktywności wychowanka oraz kształtowaniu przez niego autonomii. Trzeba wskazać, że niedyrektywność działania wychowawcy wiąże się ze stawianiem wychowankowi granic, na przykład werbalizacja zachowań agresywnych, przeżyć emocjonalnych, negocjowania rozwiązań, dokonywania wyboru przez wychowanka. Niedyrektywność pozwala równoważyć obecność dorosłego i dziecka w przestrzeni placówki, pozwala respektować własną drogę i rytm rozwoju dziecka. Niedyrektywność w działaniu można odnieść do koncepcji towarzyszenia w rozwoju.

Kieszonka:
Zagadnienia pokrewne:
  • relacje poziome, symetryczne pomiędzy wychowankiem i wychowawcą;
  • wartości w wychowaniu;
  • towarzyszenie w rozwoju.

Do przemyślenia:

  • teza, wychowawca jest gwarantem procesu wychowania.

Bibliografia

  1. Barbier J.-M. (2006), Działanie w kształceniu i pracy socjalnej. Analiza podejść, Wydawnictwo Naukowe "Śląsk", Katowice.
  2. Dolto F. (2002), Dziecko i święto, Warszawa, PWN.
  3. Meighan R. (1993), Socjologia edukacji, UMK, Kraków.
  4. Śliwerski B. (1998), Współczesne teorie i nurty wychowania, Oficyna Wyd. Impuls, Kraków.
  5. Telka L.(2007), Przekształcanie przestrzeni społecznej placówki. Studium społeczno-pedagogiczne na przykładzie żłobków, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź.
  6. Telka L., Wspieranie autonomii małego dziecka w placówce - wychowanek i wychowawca, „Problemy Wczesnej Edukacji” 2012, nr 4 (19).
  7. Telka L., Walczak A. (2009), Dialog i mediacja w wychowaniu, „Pedagogika Społeczna” 2009, nr 3-4, s. 7-24.
  8. Wagner A. (1998), Debata o pracy socjalnej/pedagogice społecznej- reprezentujemy homogeniczny czy heterogeniczny paradygmat naukowy, w: Marynowicz-Hetka E., Piekarski J., Cyrańska E. (red.), Pedagogika społeczna jako dyscyplina akademicka. Stan i perspektywy, Łódź, Wyd. UŁ, ŁTN, ZNP.


Autorka hasła:

dr hab. Lucyna Telka prof. UŁ, Uniwersytet Łódzki