Swawola – hasło otwarte

Z Encyklopedia Dzieciństwa
Skocz do: nawigacja, szukaj

swawola/ baraszkowanie – charakteryzowane z perspektywy relacji wychowawcy i wychowanka w placówce, rozumiane jest jako przejaw swobody w relacjach dziecka i dorosłego, wyrażane poprzez śmiech, radość, dotyk, przytulanie, wyobraźnię, ruch i emocje osób baraszkujących, bawiących się. Charakteryzuje „ciepłą” atmosferę emocjonalną dla dzieci. Baraszkowanie, którego aktywnym uczestnikiem jest wychowawca (w sensie „być Obok”) sytuuje się raczej poza oficjalnym nurtem życia w placówce. W koncepcji pedagogicznej E. Pikler baraszkowanie dziecka i wychowawcy nie jest możliwe. Dziecko pozbawione opieki rodziców biologicznych, oczekując w placówce na swoich rodziców zastępczych, nie może nawiązywać pełnych emocjonalnie relacji z wychowawcą, by nie być narażonym na przeżywanie traumatycznego rozstania z nim.

Literatura:

  1. Kolankiewicz M.(red.), Relacja dorosły- dziecko w opiece zastępczej, Dom Małych Dzieci im. Ks. G.P. Baudouina i Wydawnictwo "Żak", Warszawa.
  2. Mrugalska K. (1999), Czy rodzice i profesjonaliści mogą być sojusznikami, w: Olechnowicz H. (red.), U źródeł rozwoju dziecka, WSiP, Warszawa.
  3. Telka L. (2009), Przekształcanie przestrzeni społecznej placówki. Studium społeczno-pedagogiczne na przykładzie żłobków, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź.


Autorka hasła:

dr hab. Lucyna Telka prof. UŁ, Uniwersytet Łódzki