Kibic - udział dzieci w imprezach sportowych - hasło otwarte

Z Encyklopedia Dzieciństwa
Skocz do: nawigacja, szukaj

Kibic to osoba przyglądająca się rozgrywkom sportowym i dopingująca tych uczestników, z którymi się sympatyzuje. Kibicowanie może też dotyczyć przyglądania się pewnym wydarzeniom lub wspierania określonych działań (Słownik… 2013).). Do kibiców zalicza się osoby będące widzami podczas widowisk sportowych na stadionach, halach i innych obiektach, ale także telewidzów oglądających sport lub osoby wspominające czasami o danej dyscyplinie.

Przygotowanie dziecka do pełnienia roli kibica jest niezwykle trudne. Musi się opierać na zasadzie przestrzegania pewnych zasad związanych z przyjętymi w sporcie, to znaczy przestrzegać zasad szlachetnej rywalizacji i zawsze postępować zgodnie z duchem fair play. Pierwsze próby prawidłowego kibicowania pojawiają się podczas rywalizacji dzieci w zajęciach ruchowych – kibicujemy naszemu zespołowi, dopingujemy go do lepszego i szybszego wykonywania zadań, nagradzamy kiedy się to uda. Pamiętajmy również o tym, że zespołowi, który przegrywa potrzebne jest wsparcia kibiców, czyli nie kształtujemy tylko „kibica sukcesu”. W przedszkolnym lub szkolnym życiu sportowym pojawiają się zorganizowane formy kibicowania – kiedy to dzieci zostają wyposażone w transparenty z hasłami, kolorowe pompony. Zwracamy uwagę na niesportowe zachowania – gwizdy, kiedy przeciwnikom coś się nie uda; buczenie czy hałasowanie by rozproszyć przeciwników.

Duży wkład rolę w propagowaniu właściwego kibicowania ma Polski Klub Fair Play działający przy Polskim Komitecie Olimpijskim. W ramach jego działalności Zofia Żukowską prowadziła wiele ogólnopolskich akcji w szkołach popularyzujących właściwe zachowania na boisku i trybunach do których należało między innymi opracowanie sportowego dekalogu kibica podstawą gry fair w sporcie i w życiu.

Przekształcenie widowiska sportowego w wydarzenie, któremu towarzyszą olbrzymie nakłady na reklamę, prowadzenie sterowanego dopingu, zamienienie atmosfery meczu w atmosferę zwykłego wydarzenia rozrywkowego z głośna muzyką, z akcesoriami do hałasowania sprawiło, że pojawia się „nowy kibic”. Ta odmiana wiąże się również z gadżetami klubowymi (szaliki, rękawice, kastaniety, łapki do hałasowania, kołatki, baloniki, koszulki z nazwą drużyny) rozdawanymi podczas meczy, z udziałem maskotek klubowych, malowaniem twarzy w barwy klubowe lub narodowe i pojawieniem się osoby prowadzącej doping (Kossakowski 2014). W widowiskach tych uczestniczą także dziecięcy kibice, którzy oglądają mecze wspólnie z rodzicami lub tworząc grupy rówieśnicze, a często są członkami klubów kibica. Ucząc poprawnego kibicowania należy pamiętać, że „W procesie socjalizacji, dzieci nie tylko naśladują zachowania dorosłych, ale także utożsamiają się ze znaczącymi dla nich osobami. (…) Pragnienie posiadania idoli i publiczne hołubienie często staje się spoiwem konsolidującym społecznie (np. A. Małysz, O. Jędrzejczak czy R. Kubica)” (Kowalska 2008, s. 285).

Literatura:

  1. Kossakowski R., Performans na trybunach. o kulturowo-dramaturgicznym aspekcie kibicowania, Studia Humanistyczne AGH, t. 13/1, 2014 s.9-27.
  2. Kowalska J. E., Edukacja olimpijska szansą na przeciwdziałanie chuligaństwu na stadionach, w: Kultura fizyczna i zdrowotna współczesnego człowieka, red. A. Kaźmierczaka, A. Maszorek-Szymala, E. Dębowskiej, Łódź 2008.
  3. Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2013.


Autorka hasła:

dr hab. Danuta Umiastowska, prof. US, Uniwersytet Szczeciński